Alle gebouwen zijn gestript: de buitenmuren konden overeind blijven, de binnenkant is compleet vernieuwd. Toch lijkt alles al geleefd te hebben en dat komt doordat de aankleding voor een groot stuk met recuperatiemateriaal werd gerealiseerd, zoals houten planken uit een champignonkwekerij. Ook een lot oude Marokkaanse cementtegels, een lot cinemastoelen uit een oude Franse bioscoop en een parketvloer uit een oude turnzaal van een middelbare school maakten het geheel financieel verteerbaar.

Tal van mensen hebben ons geholpen, ook vluchtelingen. “Wij willen niet op een eilandje leven. La Petite Fabriek is een groot verhaal waaraan veel mensen hebben meegeschreven en daar ben ik heel blij om.”